Verhaal Exit the Circle
Eindelijk is het zomer. De vakantie begint en je gaat op reis naar het groene eiland Ierland. Al jarenlang droom je ervan enkele weken doorheen dat heerlijke landschap te wandelen – en nu is het eindelijk zo ver.
Je reis leidt je door een betoverend landschap met zachte, groene heuvels en hoge, ruwe rotswanden, oneindig uitgestrekte weilanden en enorme wouden. Puur natuur! Je bent ongelooflijk gelukkig!
Je wandelt net door een bos vol oeroude bomen. Er heerst een sprookjesachtige stemming. Het is heet en er hangen vreemde geuren in de lucht. Het lijkt wel alsof de bomen zich naar jou toe draaien en je bekijken. Overal springt, huppelt en ritselt het en je krijgt de indruk dat het niet alleen dieren zijn.
Met gemengde gevoelens bereik je de bosrand. Van op een afstandje valt je een grote steen op, waarop iets zit. Je stapt voorzichtig naar de steen toe. Er zit een kleine dwerg van de stilte te genieten. Hij is ongeveer even groot als je rugzak, draagt een groen jasje en een groene punthoed. Hij ziet er net zo uit als je je voorstelt uit sprookjes en verhalen. Met kleine, glinsterende oogjes kijkt hij je aan.
Vol spanning spreek je hem aan: ”Goeiedag, mijnheer de dwerg.”
De dwerg krimpt in elkaar, verliest daarbij zijn evenwicht, valt naar achteren van de steen, op de grond. Je snelt hem te hulp en zet het verward kijkende kereltje terug op de steen. Hij kijkt je met grote ogen aan en stottert: ”Ka-ka-kan je m-m-mij z-zien?”
”Ja”, antwoord je, ”ik zie je”.
De dwerg keert zijn blik van je af en krimpt in elkaar. Hoofdschuddend spreekt hij zacht in zichzelf: ”Dan klopt het gerucht dat de laatste tijd in de bossen klinkt.”
”Wat voor gerucht dan?”, vraag je nieuwsgierig.
De dwerg schrikt opnieuw en kijkt je geërgerd aan. ”Welk gerucht, vraag je! Welk gerucht? Gewoon een gerucht! En trouwens, hoe komt het in je op mij zo te laten schrikken? En dat al tweemaal! Wie ben je überhaupt en waarom zou ik jou daarover moeten vertellen? Een verloren gelopen mens, die hier absoluut niets te zoeken heeft! Kunnen jullie niet gewoon in jullie stadjes blijven, waar jullie thuishoren, en ons in onze bossen met rust laten?”
”Ten eerste wil ik me verontschuldigen dat ik u heb laten schrikken, meneer de dwerg. Dat was niet mijn bedoeling. Ik ben hier omdat ik het in onze steden niet meer uithoud en ook op zoek ben naar rust. Ik ben zo vreselijk nieuwsgierig!”
”Hoe vreselijk nieuwsgierig?”
”Dat is het antwoord op uw vraag waarom u mij over dat gerucht zou moeten vertellen. Gewoon omdat ik vreselijk nieuwsgierig ben.”
”Zo, zo …”. De dwerg kijkt je een tijdje aan, knikt dan bedachtzaam en zegt:
”Je lijkt me wel oké. Blijkbaar een uitzondering in je soort. Goed dan, ik zal het je vertellen.”
Hij pauzeert even, zijn blik zweeft in de verte.
”Mijn naam is Andjar. Ik ben de zoon van de grote Schurell en ik ben een dwerg. Ik woon al honderden jaren in dit prachtige woud.
De laatste tijd gebeuren hier echter vreemde dingen en de bosbewoners zijn erg ongerust. Men vertelt dat het beschermkristal Envir zijn kracht verloren is.”
”En dat is erg?”, vraag je, ietwat traag van begrip.
”Of dat erg is? Of dat ERG is?”, herhaalt de dwerg met klem, ”het is niet erg, maar verschrikkelijk erg. De hele magische wereld is in gevaar!” Je kijkt de dwerg vragend aan.
”Luister! Envir, het beschermkristal, beschermt de magische wereld tegen de echte wereld, tegen jouw wereld. We zijn veilig voor jullie omdat het kristal iedereen uit de magische wereld voor jullie onzichtbaar maakt.”
”Zou het dan zo tragisch zijn als we jullie en jullie wereld zouden kunnen zien? Ik zou dat prachtig vinden! Wat zou er dan gebeuren?”
”Iemand als jij zou inderdaad geen gevaar vormen voor onze wereld. Zo op het eerste gezicht zouden wij het goed met elkaar kunnen vinden en misschien zelfs van elkaar leren. Helaas is niet iedereen in jouw wereld zoals jij. De meesten hebben verleerd om samen met de natuur te leven, hierin plezier te vinden, de heerlijke wereld te voelen, de innerlijke rust ervan te aanvaarden, gewoon eens op een grote steen aan de rand van het bos te zitten.” Sissend en met samengeknepen ogen voegt hij er nog aan toe: ”Als je daarbij niet gestoord wordt!”
”In plaats daarvan kopen mensen uit jouw wereld een heleboel dingen die hen plezier moeten verschaffen. Lawaaierige, stinkende en voor de natuur schadelijke dingen. De mensen uit jouw wereld zouden schrik hebben van diegenen uit mijn wereld. Ze zouden schrik hebben omdat we iets van jullie zouden kunnen afnemen en ze zouden in woede uitbarsten. Dat zou ten slotte tot een oorlog tussen beide werelden leiden. Jouw wereld is gewoon nog niet klaar voor ons!”
”Hoe kan Eivar zijn kracht weer terugkrijgen?”
”Zijn naam is ENVIR, gelieve aandachtig te luisteren. Mensen! Envir haalt zijn kracht uit drie elementkristallen, die ooit door de drie Eeuwigen geschapen werden.”
”De drie Eeuwigen?”
”Ja, de drie Eeuwigen. Onze drie wereldmoeders. Wilbeth, de zonnemoeder. Ambeth, de maandmoeder en Borbeth, de aardmoeder.
Wilbeth schiep het kristal Sulis uit de stralen van de zon. Ambeth vormde uit de arctische maanbloemen het kristal Litha en Borbeth maakte uit de kracht van de aarde het kristal Amind.
De combinatie van deze drie elementkristallen verstrekt Envir de kracht om de magische wereld voor jullie onzichtbaar te houden.
Na verloop van tijd vermindert deze kracht en moeten de drie kristallen weer bij elkaar gebracht worden. Ze zijn echter erg machtig en kunnen bij verkeerd gebruik veel tegenspoed veroorzaken. Om die reden worden de elementkristallen al millennialang op geheime plaatsen door drie wachters bewaakt en beschermd. De wachters geven het kristal pas uit handen als diegene die hen uitdaagt waardig genoeg blijkt.”
”Waar liggen die geheime plaatsen? Zijn ze hier in de buurt?”, laat je je nieuwsgierig ontvallen.
”Waarom wil je dat weten? Wil je misschien op weg gaan en de kristallen bij de wachters opvragen?”, lacht de dwerg.
”Wel ja, waarom niet? Een beetje avontuur lijkt me wel cool en ik kan het tenminste proberen.”
”Geweldig”, sakkert de dwerg. ”De mens zou het wel cool vinden om me te helpen en gaat het eens proberen. Dat geeft me moed. Het lijkt niet alsof de hele magische wereld hiervan afhangt! En met die instelling mislukt het zeker!”
”Zo bedoelde ik het niet”, zeg je verontschuldigend. ”Hoewel ik jou en je wereld niet echt ken, ben ik bereid om je te helpen en je de kristallen te bezorgen. Wist ik maar waar en hoe ik moest beginnen.”
De dwerg kijkt je lang en diep in de ogen en knikt ten slotte. Hij steekt zijn hand in zijn tas en haalt er een in een doek gewikkeld voorwerp uit. Het lijkt op een dikke, korte verrekijker. Die geeft hij aan jou.
”Om mijn wereld te redden, moet je de drie elementen weer verenigen.” Daartoe moet je naar de drie geheime plaatsen reizen en de wachters ervan overtuigen om je het kristal te overhandigen. Elk van hen zal je een opdracht geven. Jij moet de oude schrifttekens, de runentekens, bij elk kristal vinden en weer samenstellen. Kijk aandachtig rondom je, merk de bijzonderheden op en volbreng de opdrachten. Alleen de slimste en sterkste kan de opdrachten uitvoeren en de magie verbreken. Ik betwijfel echter of een mens in staat is deze tekens te vinden. Helaas weet ik geen andere manier om Envir zijn kracht terug te bezorgen. Daarom krijg je van mij dit hulpmiddel waarmee je bij de kristallen kunt komen.
Concentreer je, laat je gedachten niet afdwalen, gebruik al je fantasie en verplaats je in de toestand van de drie elementen: zon, maan en aarde. Kijk dan door de verrekijker en je zult een geheime plaats zien. Vervul de opdrachten die de wachters je geven en keer terug met het kristal. Ik hoop dat je niet zult tekortschieten – mijn hele wereld staat op het spel.”
Vol inspanning concentreer je je en verzamel je al je krachten …