Je zit gezellig aan het ontbijt, drinkt een kopje koffie en bladert in de krant. Daarbij merk je een advertentie op, waarin een oud herenhuis aan een onwaarschijnlijk voordelige prijs verkocht wordt. Je belt naar het vermelde telefoonnummer en maakt meteen voor dezelfde avond een afspraak.

Ter plaatse ontmoet je de verkoper, een oude en knokige man. Samen kijken jullie naar het indrukwekkende gebouw. Als je vraagt waarom het zo goedkoop is, antwoordt de man dat er een voorwaarde verbonden is aan de aankoop. “Als u erin slaagt dit bezoek heelhuids af te ronden, is het huis van u! Ik vermeld u echter dat al veel bezoekers voor u hierin gefaald zijn.”

“Wat is dan met hen gebeurd?”, vraag je aan de verkoper. In plaats van een antwoord te geven, draait de man zich om en zwijgt.

Ondanks de vrij merkwaardige reactie van de verkoper, stem je in met de voorwaarde, enerzijds omdat het huis je fascineert en anderzijds omdat je al lang zin hebt in avontuur. De verkoper overhandigt je de huissleutel en maakt zich mompelend uit de voeten. Je begrijpt nog net ‘die verdomde zussen’. Met een wee gevoel beklim je de trappen naar de indrukwekkende huisdeur en ga je binnen.

De deur valt achter jou in het slot. Als je je omdraait, kun je het nauwelijks geloven: de huisdeur is verdwenen! Je betast de wand, maar vindt geen spoor van een deur. Bedoelde de verkoper dat? Volkomen in de war kijk je naar de grote inkomhal en bent meteen geboeid door wat je ziet. Ondanks die ontbrekende deur verken je het huis kamer voor kamer. Van de keuken naar de woonkamer, langs de veranda, naar de stoffige zolder, naar beneden in de wijnkelder en tot slot naar de garage. Bij elke kamer wordt je verbazing groter en je verliest de tijd volledig uit het oog. Plots schrik je! Hoorde je een geluid? Ja, de kerkklokken luiden het volle uur.

1 – 2 – 3 – 4 – 5 – 6 – 7 – 8 – 9 – 10 – 11 – 12.
Stilte.
Maar dan weer geluid.
Stemmen.
Stemmen die dichterbij komen.

Met knikkende knieën sluip je naar de trap een kijk je de inkomhal in. Van schrik stolt het bloed in je aderen. Het is onvoorstelbaar, je wordt bijna gek van angst en spanning: beneden staan twee spookachtige gestaltes tegenover elkaar te praten. Nee, ze maken ruzie! Twee spoken met lang blond haar in feestkleding.
Wat een schouwspel! Je probeert te vluchten en je in een van de vele kamers te verstoppen, maar een van de twee spookvrouwen merkt je op.

Ze zweeft de trap op, naar jou toe. Je blijft onbeweeglijk staan, je bent verlamd van angst. In plaats van je aan te vallen, spreekt het spook je erg vriendelijk en beleefd aan:

“Goeie avond, het spijt me dat ik stoor. Mijn zus en ik maakten weer eens ruzie. Ze is echt vreselijk gemeen. Maar waar zijn mijn manieren? Ik heb me helemaal niet voorgesteld. Ik ben Hildegard van Rauensberg en deze dame hier heet Gertrud-Luise, met dezelfde familienaam. We zijn tweelingzussen. We wonen nu al 99 jaar in dit huis en vanaf de eerste dag probeert deze persoon me mijn geluk te ontnemen.” Je verzamelt al je moed een antwoordt stil: “En, en, euh, hmm, wat zou uw geluk zijn?”.

Vriendelijk, maar zelfverzekerd antwoordt het spook Hildegard: “Het zou mijn geluk zijn als de heer Alois von Welfenstein op mij verliefd zou worden en daarna met mij zou trouwen, maar Gertrud-Luise wist dat steeds te voorkomen.”

“En wat kan ik daaraan doen?”, vraag je.
“Met een toverdrankje hoop ik het hart van mijn geliefde te veroveren en hem voor mij te winnen. Mijn jaloerse zus heeft echter louter uit gemeenheid alle zes ingrediënten voor die liefdesdrank over het hele huis verstopt en ik kan ze gewoonweg niet vinden. Ik heb er jaren naar gezocht en lang geleden de hoop opgegeven.”

“Kan ik misschien helpen om de ingrediënten te vinden?”, vraag je onzeker.

“Dat zou u inderdaad kunnen. En nog meer. Als het u lukt om de zes ingrediënten van de drank te vinden, beloof ik dat Gertrud-Luise en ik hier verdwijnen en u dit huis heelhuids kunt verlaten.” Met een ernstige blik voegt ze eraan toe: “En dan pas!” Daarna verdwijnen de twee spoken.

Volledig in de war ga je op zoek. Je loopt van de ene kamer naar de andere, maar vindt niets nuttigs. Je begrijpt dat je niet in je missie zult slagen door gewoon te zoeken. Je weet niet eens wat je zoekt – hoe die ingrediënten eruitzien. Is er ergens een systeem of misschien een raadsel dat je de weg wijst?
“Zal ik het huis heelhuids kunnen verlaten als ik de zes ingrediënten vind? Zal de huisdeur dan weer verschijnen? En wat gebeurt er als het me niet lukt? Blijf ik hier dan voor altijd gevangen?”

Terwijl die vragen door je hoofd gaan, valt je plots iets op…!
Zijn dat geen vreemde symbolen? Letters? Woorden? Dingen die je misschien kunt combineren? Inderdaad: in elke kamer ontdek je vier raadsels! Je hoopt maar dat door het oplossen van de raadsels een ingrediënt verschijnt en begint aan de opdracht….

• Het motief op de verpakking is niet het puzzelmotief; in elke puzzel zijn vier raadsels verborgen
• De oplossingen van elk raadsel zijn verborgen aan de rand op het coördinatenstelsel
• De juiste oplossingssymbolen van de rand kruisen elkaar (vormen een snijpunt), waardoor je een stukje van de oplossing met het mysterieuze ingrediënt in elke kamer ontdekt
• Elk stukje van de oplossing uit elke puzzel vormt telkens 1/6 van de totale oplossing
• De totale oplossing verkrijg je door de zes stukjes van de oplossing in de kamers samen te voegen